وقتی حوصله دنیا سر می رود و تو نگاه خسته ات را به آن میدوزی.
وقتی توان خنده ات را از سایه خوشی ها و لبخندها میگیری.
به وزیدنی ناهمگون به هم خواهی ریخت.
و فرو می پاشی بر سر دنیا.
بگذار کمی آشناتر با تو باشم همسایه دیوار به دیوارم.
و تنها از تو مرتزق باشم.
بخندم و خوش باشم بی سایه دیگران.
و سهمم از حوصله سر رفته دنیا را بردارم و به تو برسم.
آنجا که وام دار نخواهم بود.
و بی هیچ واسطه ای خواهم خندید.
تو این را نمی خواهی دنیا؟.
"یادداشت های ناتمام، الف_ر"
درباره این سایت